Nowy rok rozpoczął się tragicznie dla świata jeździeckiego. Na wiecznie zielone pastwiska pogalopowały końskie legendy.
Przybliżamy ich historie.
STAKATTO
Być może części z nas pamięta go ze startów pod niemiecką zawodniczką Evą Bitter. Ale z pewnością wszyscy spotkali się z jego imieniem, które niezwykle często występuje w rodowodach koni skokowych. Ten niezwykły ogier urodził się 4 kwietnia 1993 roku i był synem ogiera Spartan a jego matka to klacz Pia po Pygmalion – Goldstern. Już podczas uznawania ogierów hanowerskich w wzbudzał zainteresowanie hodowców ze względu na swoje możliwości skokowe. Jako 4-latek zwyciężył we wszystkich konkursach na styl w jakich wystartował – wtedy dosiadał go Joachim Winter. Później starty na nim rozpoczęła Eva Bitter, pod którą Stakkato zwyciężył w 1998 roku w Bundeschampionacie koni 5-letnich z oceną stylu 9,9 pkt. Sędziowie powiedzieli, że to jak się pokazał w finałowym przejeździe zasługiwało na ocenę maksymalną 10 pkt., ale musieli odjąć 0,1 pkt ponieważ ogier miał wystawiony język w czasie przejazdu. Rok później Eva Bitter i Stakkato zajęli 2 miejsce w finałowym konkursie Bundeschampionatu. A następnie rozpoczęli starty w zawodach międzynarodowych. Z wieloma sukcesami. W latach 2003 i 2010 para ta zwyciężała w Mistrzostwach Niemiec. Kariera sportowa Stakkato wielokrotnie była przerywana przez problemy zdrowotne. Ten wyjątkowy koń często kolkował, był operowany, ale zawsze powracał na parkury. Jego sportowa kariera zakończyła się w 2012 roku gdy miał 19 lat.
Jego sukcesy sportowe, doskonałą technika i niesamowita siła były magnesem dla hodowców. Stakkato ma 76 uznanych synów w Niemczech a w konkursach powyżej 140 cm startowało ponad 250 jego dzieci. W 2007 roku Stakkato otrzymał tytuł „Ogiera Roku” Związku Hanowerskiego. W 2019 roku postanowiono, że ze względów zdrowotnych nie będzie już aktywnym reproduktorem i od tamtej pory dostępne było tylko mrożone nasienie. Po zakończeniu kariery sportowej Stakkato przebywał w stajni Evy Bitter, gdzie miał doskonałą opiekę. Ze względy na pogarszający się stan jego zdrowia podjęto niesamowicie trudną decyzję o jego uśpieniu.
SHUTTERFLY
Hanowerski Shutterfly przyszedł na świat 14 stycznia 1993 roku. Był synem ogiera Silvio I i klaczy Famm (Forest xx x Gardestern I hann), a hodowca, Uwe Dreesmann, pierwotnie nadał mu imię Struwwelpeter. Jego historia rozpoczęła się jak wiele innych. Meredith Michaels-Beerbaum pierwszy raz zobaczyła go na zawodach narodowych w niemieckim Rastede w 1999 roku. Tam amazonka uznała go za ciekawy prospekt. Był bardzo elegancki i piękny. Skakał z łatwością, ale nie był spektakularny. Za to dobrze się ruszał i był bardzo lekki. Zwróciła się wtedy do właściciela i jednocześnie hodowcy z zapytaniem o jego sprzedaż. Pierwotnie odpowiedź była negatywna, ale po kilku miesiącach Uwe Dreesmann zmienił zdanie i sam zgłosił się do zawodniczki. Konia wtedy zakupili Jim i Nancy Clark, zmienili jego imię na Shutterfly, które było znacznie łatwiejsze do wymówienia. W stajni w Thedinghausen, do której trafił, wołano na niego Petey.
Dobre przeczucie Michaels-Beerbaum nieco prysło kiedy pierwszy raz wsiadła na wałacha. Okazał się bardzo trudny do jazdy w domu, niesamowicie nerwowy i płochliwy. Trudno było zdobyć jego zaufanie, nawet luzakom, który zajmowali się nim na co dzień. Przed pierwszymi wspólnymi zawodami Meredith ostrzegła swoją luzaczkę, żeby nie oczekiwała od niego za wiele. To jak Shutterfly zachowywał się już na parkurze okazało się jednak odwrotnością tego co prezentował w domu. Pokonywał każdą przeszkodę z pewnością i łatwością. Wtedy Meredith Michaels-Beerbaum przekonała się o potencjale jaki drzemał w tym koniu, a ten przez wiele lat pracy udało się wykorzystać w całości, bo lista osiągnięć tej pary jest naprawdę imponująca. Wspólnie wygrali trzy finały Pucharu Świata, w Goeteborgu, Las Vegas i w Lipsku. Zdobyli indywidualne złoto i drużynowe srebro na ME w Mannheim w 2007 roku. Rok wcześniej na MŚ w Aachen sięgnęli po indywidualny i drużynowy brąz. Otarli się także o medal olimpijski bo w Pekinie w 2008 roku zajmowali indywidualnie 4 miejsce. Natomiast sukcesy w klasycznych konkursach trudno jest zliczyć. Te jedne z bardziej wyjątkowych to z pewnością wygrane Grand Prix na CHIO w Aachen czy finał Top Ten w Genewie. Shutterfly był też najlepiej zarabiającym koniem w tamtym czasie, bo wygrał ponad 3,5 mln EUR. Wałach przeszedł na sportową emeryturę w 2011 roku w wieku 18 lat. Na emeryturę odszedł w fantastycznym stylu, bo na sam koniec wygrał jeszcze Nagrodę Europy podczas tych samych zawodów, gdzie na stadionie w Aachen żegnało go 55 000 widzów.
Shutterfly cieszył się sportową emeryturą w domu, na pastwiskach w Thedinghausen. Tam dożył pięknego wieku 30 lat. Meredith Michaels-Beerbaum pożegnała swojego wieloletniego przyjaciela wpisem w mediach społecznościowych
Jego sukcesy sportowe, doskonałą technika i niesamowita siła były magnesem dla hodowców. Stakkato ma 76 uznanych synów w Niemczech a w konkursach powyżej 140 cm startowało ponad 250 jego dzieci. W 2007 roku Stakkato otrzymał tytuł „Ogiera Roku” Związku Hanowerskiego. W 2019 roku postanowiono, że ze względów zdrowotnych nie będzie już aktywnym reproduktorem i od tamtej pory dostępne było tylko mrożone nasienie. Po zakończeniu kariery sportowej Stakkato przebywał w stajni Evy Bitter, gdzie miał doskonałą opiekę. Ze względy na pogarszający się stan jego zdrowia podjęto niesamowicie trudną decyzję o jego uśpieniu.
CONTHARGOS
Urodzony w 2004 roku Conthargos (Converter- Carthago Z – Latus) był koniem z ogromnym talentem. Jako 4-latek zwyciężył z wynikiem 9,5 pkt w Dobrock w konkursie „Deister Championat”. Rok później zakwalifikował się do Bundeschampionatu, ale kontuzja zakończyła w tak młodym wieku jego obiecującą karierę sportową. Od początku Conthargos cieszył się dużym uznaniem hodowców i jest ojcem wielu doskonałych koni sportowych oraz ponad 20 uznanych ogierów. Na parkurach doskonale sprawdziły się w największych konkursach takie konie jak Conchento PS/Luciana Diniz i Gregory Wathelet, Concona/Ben Maher, Easy Girl/Santiago Lambre, Cosa Nostra/Alberto Michan oraz Conthinder, którego dosiada Andrzej Opłatek. W WKKW z powodzeniem startuje natomiast Jadore Moi, która pod Sophie Leube zwyciężyła w CCIO4* w Boekelo/NED.
IRON MAN VAN DE PADENBORRE
Iron Man van de Padenborre urodził się 11 czerwca 2008 roku. Można śmiało powiedzieć, że ten syn legendarnego ogiera Darco i klaczy Dirka Van De Padenborre po Chin Chin, z racji swojego pochodzenia skazany był na sukces. Jako 4-latek trafił do belgijskiej stajni doskonałego skoczka Gregory Watheleta (BEL). Ich wspólna droga przez 8 lat zaprowadziła Iron Mana na szczyt światowych skoków.
Tylko w ubiegłym roku para ta wygrywała podczas prestiżowych zawodów LGCT w Londynie i Paryżu, czy w Rzymie na Piazza Di Siena jak również w paryskiej hali podczas zawodów CSI5* Hermes. Plasowali się w czołówce w Aachen, St Gallen oraz Brukseli. Ich ostatnim wspólnym startem był finał rozgrywek Longines FEI Nations Cup w Barcelonie, gdzie sięgnęli po zwycięstwo w rozgrywkach, a także zapewnili Belgii bilet na IO w Paryżu.
Po ubiegłorocznej zmianie właściciela, w nowym klubie w Polsce, Iron Man van de Padenborre nie zdążył rozpocząć sportowej kariery. Na jej drodze stanęła zmora wielu koni sportowych. Jesienny atak kolki okazał się tylko preludium do tego co nastąpiło w początkach roku 2023. Kolejny atak kolki i 10 dni walki doświadczonych lekarzy w doskonałej klinice weterynaryjnej w Wiedniu niestety nie zakończyły się sukcesem.
Źródło: baza koni.pl, equista.pl